အျပင္မွာ မုိးက ခပ္ေျဖာက္ေျဖာက္ေလး ေစြကာ ရြာေနခဲ့သည္။ တကယ္ဆုိ ထီး တစ္လက္ ကုိဆြဲယူ၊ အခန္း အျပင္ဘက္ ထြက္၊ လမ္းမေပၚေျခခ်၊ ေကာ္ဖီ ဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ မွာ ေကာ္ဖီ ပူပူေလး တစ္ခြက္ေသာက္ကာ အေတြးေတြ ကမၻာဆန္႔ ျဖန္႔ထြက္ လြင့္ေမ်ာေနဖို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေလးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကုိယ့္ ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလး ထဲမွာ နာရီတုိင္း အားငယ္ ထိတ္လန္႔စြာ ကိုယ္ ပုန္းေအာင္းလုိ႔သာ ေနခ်င္ပါေတာ့သည္။ အခုလို ၾသဂုတ္လကို ေရာက္ေလတုိင္းေပါ့။
အခုလုိ ၾသဂုတ္လကုိ ေရာက္ေလတုိင္း… တစ္စံုတစ္ရာက ကုိယ့္ကုိ ကိုယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ ေလးထဲမွာ စြဲျမဲ ပုန္းေအာင္းေနဖုိ႔ ႏူးညံ့ ညင္သာ စြာ အမိန္႔ေပးခဲ့ေလၿပီ။ ကုိယ့္ ကုိ အမိန္႔ေပး ျခယ္လွယ္ႏုိင္ စြမ္းသည့္ အဲဒီတစ္စံု တစ္ရာကို သာ ကုိယ္ အံ့ၾသေနရၿပီ။ အုိ..တကယ္ ပါပဲ … ၾသဂုတ္လက ကုိယ့္စိတ္ေတြ ဘယ္မွ မေျပးေအာင္၊ ကုိယ့္ နာရီ လက္တံေတြ ဘယ္မွမေရြ႕ေအာင္၊ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြ အခန္း အျပင္ဘက္ ထြက္မသြားေအာင္…ကုိယ့္ကုိမွ ညႇိဳ႕ညႇဳိ႕ငင္ငင္ ေႏွာင္ ပတ္ရစ္ဖြဲ႕ထားခဲ့သည္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီၾသဂုတ္လ ကို ေရာက္ေလတုိင္း ကိုယ္ ဘယ္ကုိမွ ထြက္မသြားဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္း ငယ္ေလးထဲမွာ အားငယ္ ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္းလုိ႔ ေနမိတတ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းပဲ.. တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ၾသဂုတ္လ ရဲ႕ေန႔ေတြ မကုန္မခ်င္း… ဒီလုိ ေလးပဲ… ကုိယ္ေနခ်င္ပါသည္။ ၾသဂုတ္လ ေရာက္ေလ တုိင္း ကုိယ့္ ရဲ႕ျပတင္းတံခါး၊ ကုိယ့္ရဲ႕ အခန္းတံခါး .. အရာရာ ကို ကုိယ္ေသာ့ပိတ္ ထားလုိက္ၿပီ။ ဒီၾသဂုတ္လ ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ ကုိယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလး ထဲ ဘယ္သူ႔ ကုိ မွ ဝင္ခြင့္ မေပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူက လြဲလုိ႔ေပါ့။ သူက လြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ ကုိယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးထဲ ဝင္မလာ ေစရ။
ဒီၾသဂုတ္လကို ေရာက္ေလတုိင္း သူ႔တစ္ ေယာက္ ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ ကုိယ္မျမင္မိေတာ့။ ကုိယ့္ မ်က္လံုးေတြက သူ႔တစ္ေယာက္ ကုိသာ ၾကည့္ျမင္ ခံစားဖုိ႔ အိပ္ေမြ႕ ခ် ခံထားရသလုိ ကိုယ္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည့္ ကိုယ့္အခန္း မ်က္ႏွာ ၾကက္မွာ သူရွိသည္။ ေဝရီရီ ေငးမိလုိက္သည့္ ဝရန္တာ ထက္မွာ သူရွိသည္။ ကုိယ့္ရဲ႕ အဝတ္ ဗီ႐ုိထဲမွာ သူရိွ သည္။ ကုိယ့္ရဲ႕နံရံေတြမွာ သူရွိ သည္။ ေနရာတုိင္း ပါပဲ။ ဖြင့္မလုိ႔ ကုိင္လုိက္ သည့္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္မွာ သူရွိသည္။ တီး မလုိ႔ ထုတ္ယူသည့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဂစ္တာ အိတ္ထဲမွာ သူရွိသည္။ အိပ္မလုိ႔ လဲွေခြလုိက္သည့္ ကုိယ့္ ရဲ႕အိပ္ရာ ထက္မွာ သူရွိသည္။ ဖတ္မလုိ႔ ဖြင့္လုိက္ သည့္ သမၼာက်မ္း စာအုပ္ထဲမွာ သူရွိသည္။ ဒီ ၾသဂုတ္လ ကုိေရာက္ေလတုိင္း။ သူ႔အသံက လြဲလုိ႔ ဘယ္သူ႔ အသံမွ မၾကားမိသည္ အထိ ကုိယ္ခံစားျဖစ္ ပ်က္ေန ရေၾကာင္း လူသိ ရွင္ၾကား ဝန္ခံေျပာျပ လုိက္ပါသည္။
ငွက္ကေလး မ်ား တုိ႔ေရ …ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၾသဂုတ္ နံနက္ခင္းေတြမွာ ေတးမဆုိဘဲ တိတ္ ဆိတ္ႏူးညံ့ စြာ ႏုိးထ လႈပ္ရွားေပးၾကစမ္းပါ။ သူ႔ အသံ သူ႕ေတးခ်င္း ကလြဲလို႔ ဘာ အသံ ဘယ္သူ႔ သီခ်င္းမွ ကုိယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးထဲ ဝင္မလာရ။ သူ႔ သီခ်င္းသံေတြ သာ ကုိယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလး ထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ျခယ္ လွယ္ေနေစရမည္။ ဒီၾသဂုတ္ လ ကုိ ေရာက္ေလတုိင္း။ ၾသဂုတ္လမွာ မက္သမွ် ကုိယ့္အိပ္မက္ တုိင္းမွာ သူပါသည္။ ၾသဂုတ္လ နံနက္ ခင္း ေကာ္ဖီခြက္ ထဲမွာ သူရွိသည္။ ၾသဂုတ္လ ကုိ ေရာက္ သည္ႏွင့္ ကိုယ့္ အေတြးေတြကုိ ခ်ိပ ္ ပိတ္ကန္႔သတ္ ထားလုိက္ၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္း ကလြဲ လုိ႔ တျခား ဘယ္သူ႕ အေၾကာင္းမွ ကုိယ္ မေတြးမိ ေတာ့..။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈ ေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊၊ တရား မွ်တမႈ ရွိေရး၊ အေျခခံ ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး၊ တရား ဥပေဒ စုိးမိုးေရး၊ ကိုယ့္ လယ္ယာေျမ ျပန္ရ ေရး၊ လြတ္ လပ္ စြာေျပာဆုိ လႈပ္ရွားေရးသား ေဖာ္ ေဆာင္ခြင့္ရေရး၊ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေစသည့္ အေရးအသား မ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ ေရး… ဟုိအေရး သည္ အေရး ဘာ အေရးမွ ကုိယ့္ ဦးေႏွာက္ ထဲ ထည့္ေတြးလုိ႔မရ .. အရာ ရာႏွင့္ အဆက္ျပတ္ သြားေအာင္ ဒီၾသဂုတ္လ က ကုိယ့္အာ႐ံုကုိ ဖဲ့ေျချြပဳစား သိမ္းပုိက္ ထားသည္။ ဒီၾသဂုတ္လ ထဲမွာသာ ကိုယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ပုန္းခုိ အိပ္စက္ေနေတာ့မည္။ ဒီ ၾသဂုတ္လေလးထဲ ပုန္းခုိရင္း တစ္ကုိယ္ေရသာ အိပ္စက္ေနပါရေစ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၾသဂုတ္လ ကုန္ဆံုး သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကို ႏိႈးလုိက္ၾကပါေလ။ တကယ္လုိ႔မ်ား ႏုိးထ မလာဘဲ အၿပီးတုိင္ ခရစ္ေတာ္၌ ထာဝရ အိပ္ေပ်ာ္ရမည္ ဆုိလွ်င္လည္း ဒီၾသဂုတ္ ၁၄မွာ ကိုယ့္ကို အတိအက် ေခၚေဆာင္ ယူဖုိ႔ ဘုရားသခင္ ကို ကုိယ္ေတာင္း ဆုိရပါေတာ့မည္။
Zig Zag